1. Nætur níggju
Orð: Pól Arni Holm
Lag: Pól Arni Holm
Lagt til rættis: Hamradun
Myrka nátt,
deyðans gátt,
eg hongdur í lívsins træ.
Leitan mín,
skaldsins vín,
eg finna vil heim til tín.
Einsemi,
rastloysi,
eg kaldur og tystur hekk.
Dagar fleir,
koma meir,
áðrenn søk mín at enda er.
Eg særdur var av spjótsins odd,
á vátum greinum ból.
Vís mær veg í nátt,
til vísdomsins gyltu gátt.
Níggjunda nátt,
fræ er sátt,
við eyga eg sjá nú kann.
Blótlund mín,
lív tað fekk,
eg framskygdan kendi meg.
Sangir fekk,
rúnur týtt,
og loyndardómar loyst.
Mjøðin drakk,
tostan sløkt,
eg livandi aftur var.
Eg særdur var av spjótsins odd,
á vátum greinum ból.
Vís mær veg í nátt,
til vísdomsins gyltu gátt.
2. Ravnur
Orð: Pól Arni Holm
Lag: Uni Debess
Lagt til rættis: Hamradun
Høgt títt flog, og long tín leið,
á veingjum døkkum – altíð á ferð.
Høgt títt ríkið um luftina vítt
á veingjum myrkum – gløgt eyga sær.
Eyga gløgt, og alt tú sær
á veingjum svørtum – á flakkaraferð.
Títt og mítt, eg leggj ei í,
á veingjum dimmum – reiki eg fjart
Ferð mín frí um land og líð,
Mítt mál, mítt mið um alla tíð
Rægammalív mítt.
Veiddur vargur, veingjaskot,
háð og spott og nevjabrot;
men enn – mín vilji og flogið frítt.
Flakkaði vítt – í fornari øld,
Mín lívsins lutur ei lítil var.
Eyga mítt bar frá fjøru til fjall,
við trúnu eg sat – og lýddi mítt kall.
Tign mín stór um øldir fleir’
Sessaðist við meistarans lið
Nú eg búgvi í oydnari høll
Framtíðin gev – mær grønari vøll
Ferð mín frí um land og líð,
Mítt mál, mítt mið um alla tíð
Rægammalív mítt.
Veiddur vargur, veingjaskot,
háð og spott og nevjabrot;
men enn – mín vilji og flogið frítt.
3. De røvere 2
Orð og lag: Traditional
Lagt til rættis: Hamradun
1. De røvere hvile for norden skov,
og skoven er deres skjul;
om natten gå de til bondens gård,
de drikke med hannem god jul.
De røvere tolv, de hvile for norden skoven.
2. Og de gå dennem til bondens gård
med skarpen spjud i hænde:
”Du giv os af din juletønde,
du est vor skylde frænde.”
3. Og du skal låne os hus i nat
og pleje os såre vel,
og vi ville hos din hustru sove
og slå dig selv ihjel.”
4. ”Jeg vil give Eder både øl og mad
og pleje Eder såre vel;
jeg beder Eder for den øverste Gud,
I gøre mig ingen uskel.”
5. ”Og ville I her tage hus med magt
og råde for alting selv,
og ville I krænke min unge viv,
da sker mig stor uskel.”
6. Somme kasted deres sværd på bord
og somme deres skarlagenskind,
og somme bade Åse, bondens hustru,
bære for dem øl og vin.
30. ”Jeg beder Eder, drosten herr Peder Hoseøl,
I gøre mig ingen uret;
thi dronningen var min frænke så nær,
min fader af kejserens æt.”
31. ”Var dronningen din frænke så nær,
din fader af kejserens æt;
hvi gik du da i bondens gård,
gjorde hannem så stor uret?”
32. Så toge man de røvere tolv,
fulgte dennem foroven den by,
på stejler satte de dennem tillige,
og de vare alle af ny
33. Nu ligge de på stejle og hjul
alt både for hede og kuld;
og drosten førte til kongens gård
tolv kister fulde af guld.
4. Ægir
Orð: Pól Arni Holm
Lag: Uni Debess
Lagt til rættis: Hamradun
Títt veldið vítt tað fevnur seg,
um knøttin kalda tú stendur vakt.
Tú tolin bíðar eftir mær,
vit havsins børn í tíni makt.
Hav og vatn tú ansar væl,
lívsins dropar feskt og salt.
Títt ríkidømi vit unna tær,
lívsins vatn, heitt og kalt.
Frúgv tín Rán við síni nót,
dregur mannabørn til sín.
Ung sum eldri hon eiga vil.
hon førir heim, bak um sýn.
Grát og sakn, tey leggja ei í.
Tykkar ríki jú mettast skal.
Øld eftir øld við tykkara lið,
sita tey har eitt ókent tal.
5. Brestiskvæði
Orð: Mikkjal Á Ryggi
Lag: Traditional/John Åge Frost
Lagt til rættis: Hamradun
1. Árla var um morgunin,
sólin roðar í hav,
Beinir gekk í skálan inn,
har Brestir sterki svav.
Treðum lættliga dansin!
Dagurin skín so fagurliga,
komið er hægst á summarið.
2. “Statt upp Brestir, bróðir mín!
sól í skorar gyllir,
eingin blæsur vindur á vág,
og sjógvurin er stillur.
3. Lít tær út á Lítlu Dímun,
har hvítir ei við tanga,
aldri fanst ein betri dagur
bjargaseyð at fanga.”
4. Tóku bond og bjargalínur,
gyrdu svørð við belti,
gingu so til strandar oman,
dreingir tveir teir eltu.
5. Mælti tað Sigmundur Brestisson,
vetrar var hann níggju:
“Eg skal út á Lítlu Dímun
hin villa veðr at síggja.”
6. Svaraði Tórir Beinisson,
á tólvta ári var:
“Faðir, fert tú á Dímun út,
so lat meg fylgja tær!”
7. “Hvat skulu tit á Dímun gera,
har eru stíggir trongir,
langir eru teir loftskútur,
og lágir eru tit dreingir.”
8. Svaraði Sigmundur Brestisson,
snimma vaks hans hugur:
“Hann, ið alist við øsku inni,
hann lítið í leikum dugir!”
9. “Satt hann sigur, sonur mín,
“ Brestir tók til orða,
“eingin skal hjá ungum alva
bragdarhugin forða.”
10. Tóku bát úr tøttum neysti,
rangt var teimum sjógvað,
dreingir settust á rengur niður
og høvdingar at rógva.
11. Løgdu teir at oynni inn,
bátin upp teir drógu,
gingu so í bergið fram,
sum brattar rásir lógu.
12. Fótafimir og klófastir,
óttaðust ei nakað,
lupu lætt um leysar upsir
styggan seyð at taka.
13. Fimm hundrað av áseyði
Lítli Dímun bar,
svart var alt sum kolamógvur,
eyðkent slag tað var.
14. Stygt og kvikt sum villur fuglur,
vártreyst út av lagi.
So er sagt, at hvalbingar,
teir tóku av alt slagið.
15. Tykir mær tað harmiligt
at fara so um fæ;
fyrsta seyð, í Føroyum var,
meg lysti enn at sæð.
16. Fullvæl dugdu høvdingarnir
vargaseyð at veiða,
gingu so at báti oman,
fongin við sær leiða.
17. Hildu fram at Stóru Dímun,
vildu vinna heim,
síggja trinnar miklar skútur
sigla í móti teim.
6. Náttargestir
Orð: Pól Arni Holm
Lag: Uni Debess
Lagt til rættis: Hamradun
Myrk og møk er leiðin mín,
máttur mín ei mikil longur
Sær sálin svanga mín
Norðstjørna við mær gongur
Gróti tað gresjar gøtu á,
grátt er millum gil
Ring er rás at reika á,
til dagurin koma vil
Rís tú sól úr havið,
og lýs tú mína leið.
Vitið ver tú vinur mín í nátt
Náttargestir tysja út,
útfrá øllum klettum og opnum
Alt sum fyrr var fast og deytt,
nú livandi úr køldum rivum
Rís tú sól úr havið,
og lýs tú mína leið,
vitið ver tú vinur mín í nátt,
rís tú sól úr havið,
og lýs tú mína leið,
Rís tú nú enn einaferð,
og leiðin lýsna vil.
Hvør klettur sum trøll,
á fløtu sær spælir
Hvør steinur nú livandi er
hvør heiði, so heiðin sum fornasta tíð.
7. Hildinakvæði
Orð: Skaldskapur av mannamunni, skrivaður niður av George Low á Foula (Hetland, 1774), dokumenterað av William Henry, bónda.
Týðing: Pól Arni Holm
Lag: Uni Debess
Lagt til rættis: Hamradun
Tað var jarlur Orkunoy,
vin sín spurdi ráð,
um hann skuldi moy –
úr vanda hennar fá.
”Tók tú moyggj úr glæstriborg tú,
kæri frændi mín,
um verøld allar
heiður ber til tín”.
Heim kemur kongur nú
frá leiðini long.
Burtur var frúgv Hildina,
bert stjúkmóðir var har.
”Hvar er hann í londum,
tel mær sannleikan!
Hann skal hanga í hægsta træ,
sum voksið er á jørð”.
(NORN)
”Kemi to orkneyar jarlin,
vildi mien sante maunis.
I orknian u bian sian,
i lian far diar”.
An geve drotnign kedn puster,
on da kin firsane furu.
Two rare wo ede,
whitrane kidn.
Nu leveren fram,
Hilluge: ”Du kerada.
Fraun Hildina du,
gevemir live u gre”.
“So mege u gouga gre
skall dogh swo.
Skall lathi min heran
i bardagana fwo”.
8. Vargalív
Orð: Pól Arni Holm
Lag: John Åge Frost
Lagt til rættis: Hamradun
Tokan fer um támut fjall,
og náttúran hitt villa kall.
Reisist eg úr turrafrost,
kavin tann jú fall í nátt.
Ikki at mær untist frið,
lógloysi við mína lið.
Tala mín hon hoyrdist ei,
uttan millum varg og teig.
Rætt mín gev mær
at velja frítt.
Øll mín slóð
mær er sýtt.
Viljin sterki
býr í mær.
Valdi lívið,
og tann – hann, mær er nær.
Mettur ei at vera tann
í hond tína og hjarta fann.
Tín faðirs bani, tað bleiv eg,
og friðloysið, tað kom mín veg.
Nú vargur eg sum liva má;
men hygg tú og mítt eyga sjá.
Steinrunni mítt eygnabrá,
eg livi ei sum fjøldin grá.
Rætt mín gev mær
at velja frítt.
Øll mín slóð
mær er sýtt.
Viljin sterki
býr í mær.
Valdi lívið,
og tann – hann, mær er nær.
9. Sálareldur
Orð: Pól Arni Holm
Lag: Uni Debess
Lagt til rættis: Hamradun
Hungrandi hjarta mítt hevur hugin í dag
Æðrar tær orna, andvekur harmar mítt lag.
Máttur mikil vaktist nú
dreymaheimur tú.
Nú liggi eg lágt
millum heims og heljar
Ristandi rødd mín rópar rotin sítt lag
andi eg tungt nú, alt er fari avstað.
Dimmur dapur dagur er
ljós ei hómast her.
Undir tí lága loftsins ljósi
nornurnar dansa sín síðsta dans.
Tikin eg verði úr lívsins leiki,
tveita mær nú mín deyðakrans.
Nú liggi eg lágt
millum heims og heljar
Grulvandi, gálvandi, stígandi inn á gólv.
Uttan er myrkur, kuldi, og vetursins følv
legst á tún og tak í nátt
kom vitjan á gátt.
Undir tí lága loftsins ljósi
nornurnar dansa sín síðsta dans.
Tikin eg verði úr lívsins leiki,
tveita mær nú mín deyðakrans.
Undir tí lága loftsins ljósi
nornurnar dansa sín síðsta dans.
Tikin eg verði úr lívsins leiki,
tveita mær nú mín deyðakrans.
Nú liggi eg lágt
millum heims og heljar.
10. Fagra Blóma – Bonus Track
Orð: Poul F. Joensen
Lag: Hanus G. Johansen
Lagt til rættis: Hamradun
Fagra blóma tú sum prýðir
fjallatindar berg og skørð,
bø og ong og grønar líðir,
hvat er fagrari á jørð?
Eina blómu tó eg kenni,
fagrast hon av øllum er,
sjálvt ei rósan líkist henni,
tað er hon eg valdi mær.
Blómur spretta móti vári,
følna, tá ið heystið er,
mín, hon blóma man alt árið,
um so kalt og kavi er. –
Einaferð hon bert kann blóma,
følnar hon, eg følni við.
Fylgja skal eg blómu míni,
til tann síðsta hvíldarfrið.
