Tá ódnin brestur á – Knút

Tá ódnin brestur á

Orð og lag: Bob Dylan – A Hard Rain’s a-Gonna Fall” (1963)
Umyrkt av Róa Patursson til minnis um rithøvundin Magnus Dam Jacobsen (1935-1978)

Hvar kemur tú frá mítt blíðoygda barn?
Hvar kemur tú frá mítt elskaða barn?
Eg havi ferðast um dalar og blánandi tindar.
Eg havi gingið eftir oyðnum gøtum.
Eg viltist í veldugum tigandi skógum.
Eg sat og stúrdi so leingi við havið.
Eg sat og tonkti á gravarbakka.
Nú er skjótt at tað brestur á!

Og hvat sást tú so mítt blíðoygda barn?
Og hvat sást tú so mítt elskaða barn?
Eg sá eitt barn sum rann undan svangum úlvum
á einum manntómum vegi sum skygdi av gulli.
Eg sá ein gálga við blóðigum greinum.
Eg sá tað húsið har bøðlarnir búgva,
Har stovurnar skína og alt er so ruddað.
Og fólk brúka orð sum ongin kann fata.
Eg sá hvassar knívar í smábarnahondum.
Nú er skjótt at tað brestur á.

Hvat hoyrdi tú so mítt blíðoygda barn?
Hvat hoyrdi tú so mítt elskaða barn?
Eg hoyrdi toruna ganga og hótta við deyða
Hoyrdi dunið frá aldum ið køvdu alt lív.
Hoyrdi ljóðið frá trummum og krígsóðum monnum.
Hoyrdi menniskju teska uttan vón um hjálp.
Hoyrdi menniskju pínast og menniskju flenna.
Hoyrdi arbeiðsfólk stríðast og doyggja í ómegd.
Hoyrdi yrkjaran syngja sínar einsemisvísur.
Nú er skjótt at tað brestur á.

Hvønn sást tú so mítt blíðoygda barn?
Hvønn sást tú so mítt elskaða barn?
Eg møtti einum barni sum ongan góðan átti.
Eg møtti einum manni við leinkjaðum hundi.
Eg møtti eini kvinnu við brennandi kroppi.
Eg møtti eini gentu við summar og sól.
Og har kom ein maður av kærleika særdur.
Og eg møtti einum øðrum sum var særdur av hatri.
Nú er skjótt at tað brestur á.

Og hvar fert tú nú mítt blíðoygda barn?
Og hvar fert tú nú mítt elskaða barn?
Eg fari avstað nú ódnin hon kemur,
eg fari inn í tær myrkastu skógir.
Har fólkini ganga so tómhent og bíða.
Har regnið er eitrað og onki er heilagt.
Har einasta skjólið er ískalda fongslið.
Har bøðilin altíð situr væl goymdur.
Har svongdin er ljót og sálirnar gloymdar.
Har alt er sløkt og onki er upplýst.
Og eg skal tala og tonkja og liva mitt í tí
Og spreiða tað útyvir allan heimin.
Eg skal stríðast og strevast so leingi eg andi,
Eg skal duga mín sang so óttin hann hvørvur.
Nú er skjótt at tað brestur á.